داستان فیلم و در کل خود فیلم از همان سکانس اول و بدون هیچ گونه فلش بک یا مقدمه چینی شروع میشود و اتفاقات با ریتم تندی پیش میروند. درواقع یکی از عناصر جذابیت فیلم همین ریتم تند و بدون اتلاف وقت فیلم است که دائما حوادث جدیدی روی میدهند و گذشته و آینده به طور کامل تغییر میکند و مخاطب دائما در حال پردازش اتفاقات است. این کاری است که کارگردان اثر با هوشمندی جلوی کسل کننده بودن فیلم را میگیرد. در واقع کارگردان و نویسنده از کشش داستان فیلم اطلاع داشته اند و به بهترین شکل ممکن تمام دقایق فیلم را به پیشبرد داستان اختصاص میدهند. تدبیری که هر کارگردانی انجام نمیدهد زیرا اگر مخاطب فیلم بین باشید به خوبی از مشکل تقلا کردن داستان برای ارائه جذابیت به فیلم و دقایق اضافه و بی فایده آشنایی دارید. این مشکلی است که بیشتر گریبان فیلم های متوسط تا خوب را میگیرد اما “تماس” با ریتم سریع خود جلوی تمام این مشکلات را میگیرد.
فیلمنامه در سطح خوبی قرار دارد و در کنار کارگردانی، موسیقی و نقش آفرینی ها قرار میگیرد. فیلمنامه نوشته شده برای این فیلم هرچند در بعضی سکانس ها قابل پیش بینی میشود اما این تاوانی است که ریتم تند فیلم باید بپردازد. هرچند این مشکلات در چند سکانس کلیشه ای به خصوص اتفاق می افتد و در اکثر سکانس ها، کارگردان و نویسنده به خوبی به مخاطب رودست میزنند.
کارگردانی فیلم نیز در سطح خوب و استاندارد است و اگر بخواهم منصف باشم، کارگردان تمام تلاشش را برای ایجاد تعلیق در سرتاسر فیلم کرده است و از این نظر کارش حتی قابل تحسین هم هست. در چند سکانس به خصوص که در آن از خشونت فیزیکی استفاده میشود، کارگردان با کات های سریع و دوربین روی دست و دنبال کردن شخصیت ها به خوبی هیجان فیلم را کنترل میکند و وقتی استفاده از این روش کمی تکراری میشود با نشان ندادن یکی از شخصیت های اصلی و کاری که قصد انجامش را دارد مخاطب را در وضعیتی قرار میدهد که مدام باید حدس بزند، و این یعنی حفظ جذابیت. شخصیت پردازی فیلم اگر نگوییم عالی ولی در سطح خوبی قرار دارد اما این سطح فقط برای دو شخصیت اصلی است و شامل دیگر شخصیت ها نمیشود.
از اینجا به بعد بررسی فیلم CALL داستان فیلم به صورت کامل لو میرود.
به عنوان مثال ما هیچ وقت انگیزه نامادری یونگ سوک را برای آزار و اذیت وی در طول فیلم درک نمیکنیم و وی بدون دلیل منطقی و صرفا به بهانه وجود شیطان در روح یونگ سوک یا طالع بد آینده او، وی را آزار میدهد. از دیگر شخصیت های فیلم که اصلا شخصیت پردازی نشده اند، میتوان به مادر و پدر سویون اشاره کرد. ما در طول فیلم دلیل دلبستگی شدید سویون به پدرش را درک نمیکنیم زیرا سکانس خاصی وجود ندارد تا ما به عمق رابطه آنها سرک بکشیم و تنها کاری که فیلم برای این مشکل میکند چند سکانس بدون اثر در رابطه با پدر و مادر وی است.البته از سوی دیگر شخصیت های اصلی فیلم، خوب شخصیت پردازی شده اند و اگرچه بازهم مشکلات منطقی ای در بعضی اعمال آنها وجود دارد ولی در کل ما انگیزه های آنها را درک میکنیم و اقداماتی که انجام میدهند خارج از منطق شخصیت پردازی آنها نیست. به عنوان مثال ما از مشکلات روانی یونگ سوک اطلاع داریم و میدانیم که انسان نرمالی نیست، چه به خاطر تلاش های نامادری اش و حبس وی در خانه باشد و چه اینکه واقعا نامادری اش حق داشته باشد و او واقعا مشکلاتی داشته باشد، اما به هر حال وقتی وی از خانه فرار میکند، کم و بیش مشخص است که چه کارهایی قرار است انجام دهد.
موسیقی فیلم نیز اگرچه یکی از ستون های اصلی فیلم نیست اما وظیفه اش را به عنوان همراهی کننده سکانس های هیجانی به خوبی انجام میدهد، در واقع موسیقی فیلم بیشتر از اینکه به صورت مجزا سکانس ها را به تجربه ای بهتر ارتقا دهد صرفا در هیجانی تر کردن سکانس ها مشارکت میکند و این امر برای چنین فیلمی به هیچ وجه نقطه ضعف محسوب نمیشود، بلکه روتین چنین فیلمهایی همین است.
در مجموع باید گفت فیلم تماس که با الهام از فیلمی به نام “تماس گیرنده” محصول سال 2011 میلادی ساخته شده است، فیلمی است که تماشای آن به هیچ وجه خسته کننده نمیشود و یک برگ برنده هم دارد: بازی با زمان. بنابراین این فیلم چیزی بیشتر از یک داستان یکبار مصرف برای ارائه دارد، و این بهترین بهانه برای تماشای هرچه زودتر آن است.
موشکافی اتفاقات پایانی فیلم:
اگر فیلم را تماشا کرده باشید، به احتمال زیاد متوجه شده اید در دقایق پایانی فیلم بسیاری از اتفاقات با سرعتی زیاد رخ میدهند و در نهایت با تیتراژ پس از انتهای فیلم سردرگمی ما از اتفاقات فیلم بیشتر میشود. در این چند پاراگراف سعی میکنیم تا اتفاقات نهایی فیلم را بررسی کنیم، با ما همراه ما باشید.
1- اتفاقات قبل از تیتراژ پایانی:
قبل از تیتراژ پایانی فیلم، داستان در دو خط زمانی پیش میرود: اولی به خط زمانی بین یونگ سوک و مادر سویون و افسر پلیس در سال 1999 میپردازد (که پس از کشته شدن پدر سویون توسط یونگ سوک و مشکوک شدن پلیس به وی منجر میشود)، و دومی بین یونگ سوک پا به سن گذاشته و سویون در 28 سالگی در سال 2019 است. بنابراین در خط زمانی سال 1999، یونگ سوک مادر سویون و سویون 9 ساله را گروگان میگیرد، سپس با درگیری بین مادر سویون و یونگ سوک، یونگ سوک از بالای طبقه به پایین پرتاب میشود و ظاهرا میمیرد(اما در اصل زنده میماند، و ما در خط زمانی پس از تیتراژ نهایی این را متوجه میشویم)، پس در این خط زمانی سویون پدرش را ازدست میدهد اما مادرش زنده میماند و پایان این خط زمانی سکانس راه رفتن پایانی او با مادرش است.
اما در خط زمانی دوم سویون اصلی (28 ساله در سال 2019) با یونگ سوک آینده (یا پا به سن گذاشته) مواجه میشود و از طریق تلفن خانه یونگ سوک آینده به مادرش زنگ میزند که این تصمیم باعث میشود تا خط زمانی اول رخ بدهد، اما پس از مواجه سویون با یونگ سوک آینده، درگیری بین آن دو رخ میدهد اما چون در خط زمانی سال 1999 یونگ سوک توسط مادر سویون میمیرد بنابراین قبل از این که موفق به کشتن یونگ سوک شود چون گذشته اش نابود شده خودش نیز نابود میشود. انتهای این خط زمانی به انتهای خط زمانی اول پیوند میخورد، یعنی سکانس راه رفتن پایانی فیلم با مادرش. پس هردو خط زمانی به یک نتیجه ختم میشوند: کشته شدن پدر سویون، زنده ماندن سویون و مادرش و مرگ یونگ سوک در هر دو خط زمانی.
2-اتفاقات پس از تیتراز پایانی:
اما پس از پایان هردو خط زمانی، پس از پایان فیلم، تیتراژ نهایی فیلم به نمایش در می آید که در آن هر دو خط زمانی شکسته میشوند زیرا مادر یونگ سوک هنگام سکانس پیاده روی پایانی او محو میشود، سپس سکانسی را میبینیم که یونگ سوک آینده با یونگ سوک سال 1999 تماس میگیرد و به وی اطلاع میدهد که تا چند لحظه دیگر پلیس و مادر سویون او را پیدا میکنند، پس نباید درگیر شود، بنابراین یونگ سوک خط زمانی سال 1999 با این اطلاعات هم پدر سویون را که به قتل رسانده مخفی میکند و هم سویون 9 ساله را. بنابراین در درگیری بین خودش و مادر سویون، موفق میشود مادر سویون را به قتل برساند، افسر پلیس را هم که قبل از آن به قتل رسانده بود، بنابراین به راحتی سالیان سال سویون 9 ساله را گروگان نگه میدارد و این خط زمانی منتهی میشود به سکانسی که سویون تا سالها در بند یونگ سو در زیرزمین بوده است. در واقع خط زمانی سوم بین خط زمانی اول و دوم است و خط زمانی اصلی محسوب میشود.
3-مرور خط های زمانی 1-2-3:
( خط های زمانی فیلم به ترتیب، و آشکار شدن خط زمانی واقعی فیلم که خط زمانی 3 است)
خط زمانی 3: سال 1999 و 2019: رخ دادن تمام اتفاقات. کشته شدن مادر سویون با اطلاعات یونگ سوک آینده. در نهایت منتهی میشود به گروگان گرفته شدن سویون آینده و گذشته با اطلاعات یونگ سوک آینده.
خط زمانی 1: سال 1999: کشته شدن یونگ سو و پدر سویون و زنده ماندن مادر سویون و سویون. اما به دلیل رخ دادن خط زمانی سوم یونگ سوک گذشته نجات پیدا میکند. و در واقع کشته نمیشود بلکه مادر سویون کشته میشود.
خط زمانی 2: سال 2019: کشته شدن یونگ سو آینده و زنده ماندن سویون، منتهی میشود به گروگان گرفته شدن سویون و کشته شدن مادرش و در نهایت اینکه سونگ سوک دستگیر نمیشود.
به انتهای بررسی فیلم CALL رسیدیم، امیدواریم این راهنما شما را در درک اتفاقات پایان فیلم کمک کند.
منبع : وب سایت varune
ashkanhaa 22 دی ماه 1399
rch 28 آذر ماه 1399
rch 28 آذر ماه 1399
زیرنویس این فیلم در اینجاست