The Kid

وصال روحانی، بانی فیلم: «یکی از شاهکارهای چارلی چاپلین که مثل عصر جدید، جویندگان طلا و روشنایی‌های شهر هرگز فراموش نمی‌شود. شوخ طبعی چاپلین در نگرش‌های کمیک او موسوم به ووده ویل ریشه دارد و به این سبب کار او با کمدی اندیشمندانه باستر کیتون به کلی متفاوت است و حتی با هارولد لوید هم فرق دارد. همین روش که با سبک کمدی اسلپ استیک‌ فتی ارباکل نیز فرق می‌کرد، چاپلین را به بهترین ستاره برای رونق عصر صامت و حتی معرفی کننده کمدی صامت تبدیل می‌کرد. شاید «جویندگان طلا» عمیق تر و «عصر جدید» خنده دارتر از «پسر بچه» باشند اما این فیلم، چاپلین به معنای مطلق کلمه و نماد صد در صد خود اوست. همان ولگرد کوچولوی پاک اندیش. با لباس مندرس، سیبیل نازک و کوتاه متمایز کننده او از رقبای کمدی‌اش، عصایی که در بسیاری از فیلم‌ها نزد وی دیده می‌شود و البته آن چشم‌های جستجوگری که می‌کوشد هم خود و هم پسربچه‌ای را که در مسیر او قرار گرفته‌ از گزند حوادث دور نگه دارد.»

——

گفتگوی هارمونیک: «چاپلین تا ژوئن 1917 چنان اعتباری کسب کرد که قراردادی یک میلیون دلاری از طرف کمپانی فرست نشنال به او پیشنهاد شد، تا هشت فیلم با طول دلخواه برای این کمپانی بسازد. به وسیله این قرارداد او توانست، استودیویی برای خود بسازد و از سال 1918 تا 1952 تمام فیلم هایش را در آنجا ساخت. اغلب فیلم های اولیه ی چاپلین در کمپانی فرست نشنال با دقتی بی مانند و به صورت دو یا سه حلقه یی ساخته شده بودند، از آن جمله می توان به زندگی سگی ( 1918) و دوش فنگ ( 1918) اشاره کرد. چاپلین در این فیلم ها انتقاد های اجتماعی را مطرح می کرد. موفق ترین اقدام چاپلین در فرست نشنال، کارگردانی نخستین فیلم بلند داستانی اش به نام پسر بچه(1921) بود. این فیلم ماجرای بیکاره ای است که کودکی را بر در خانه اش می گذارند و او نیز کودک را بزرگ می کند و به او دل می بندد و…. چاپلین در این فیلم شفقت را با طنز ی ظریف در می آمیزد و نارسایی اجتماع را برای دفاع از کودکان نشان می دهد. این فیلم شهرت جهانی پیدا کرد و بازیگر خردسال آن نیز، که پنج سال داشت به یک ستاره بدل شد.»

——

فیلم فنز: ««پسر بچه» اولین فیلم بلندی بود که چاپلین ان را کارگردانی کرد. در فیلم های او همه چیز در جهت مخالفت با اوست.تحقیرهایی که نسبت به او روا می شود.همه و همه نشانه هایی از ظلم و ستم اجتماعی است.ولگردی که نه به حکم جامعه و نه حتی از سر تصادف،بلکه به میل خود و با اگاهی،لباس قربانیان را به تن می کند تا دلبستگی خود را به طبقه فرودست جامعه نشان دهد. ساختار داستانی اثار چاپلین اساسآ با نوعی تراژدی امیخته با کمدی و زهرخند همراه است.

در این فیلم، چارلی نقش ولگردی را بازی می کند که کودک گمشده ایی را پیدا کرده و تصمیم میگیرد که او و همچنین کودکان بی سرپرست دیگری را بزرگ کند و نکته جالب تر این است که این فیلم چند هفته بعد از مردن اولین فرزندش ساخته می شد، به همین خاطر این واقعه به طور نا خود آگاه بر روی تلخی فضای فیلم تاثیر گذاشته بود. »

——

آفتاب: چارلی 6 سال در قالب فیلمهای کوتاه دو حلقه ای آزموده شده بود و حالا خود را آماده می دید تا در زمینه فیلمهای بلند با سینمای «جدی» صامت به مقابله برآید.بنابراین معقول به نظر می آید که مایه های اجتماعی، اخلاقی و حتی احساساتی فیلم، پررنگ عرضه می شوند. بجز این،جنبه شخصی فیلم نیز قابل توجه است. نوع رابطه چارلی و پسر بچه به خصوص شکل صحنه آرا یی اتاقی که در آن زندگی می کنند، بی تاثیر از خاطرات تلخی که چاپلین از دوران کودکی خود در لندن دارد، نیست. پسربچه، «نمونه مینیاتوری» خود ولگرد است و همه جا ادای مرد کوچک را (در مثلا زرنگی ها، حساب گری ها،… و حتی دورویی ها در شیوه ابراز احساسات ) در می آورد. با این همه پسر بچه در زمانه ای که تماشاگران، آثار کمدی را در مقایسه با آثار جدی چندان به حساب نمی آورند، به موفقیت بزرگی در سراسر دنیا، دست پیدا می کند و هنوز هم از آثار محبوب چاپلین به شمار می آید. به یاد ماندنی ترین صحنه فیلم، صحنه رویای چارلی است و امتیاز بارز آن،بازی خیره کننده «کوگان» کودک 6 ساله فیلم است که در بعضی از صحنه ها گوی سبقت را از استاد می رباید.همچنین صحنه ای که می خواهند چارلی و کودک را از یکدیگر جدا کنند بسیار خوب و عمیق و سرشار از احساسات انسانی تصویر شده است.

منبع : وب سایت نقد فارسی