Hachi: A Dog's Tale

«هاچیکو،داستان یک سگ»، محصول 2009 سینمای آمریکا، بر اساس یک داستان واقعی «ژاپنی» ، ساخته کارگردان اهل سوئد «لسی هالستروم» است؛ از فیلم های مطرح این کارگردان می توان به «شکلات» محصول 2000، و «قوانین خانه سایدر»محصول 1999، اشاره کرد. «هاچیکو...» همانگونه که از نام اش پیداست، فیلمی است درباره یک سگ به اسم «هاچیکو». دنیای حیوانات در سینمای هالیوود همواره مورد توجه قرار گرفته و از جایگاه مهم ی برخوردار بوده ؛ حیوانات ی که می توانند ارتباط مخصوص و عمیقی با انسان برقرار کنند. مثلا اسب در فیلم های «وسترن» یار وفادار قهرمان این گونه سینمایی است؛ «جان وین» در «مردی که لیبرتی والانس را کشت» اثر «جان فورد»، هنگامی که خانه اش دچار آتش سوزی می شود، قبل از هر کاری به خدمتکارش دستور می دهد که اسب ها را از اصطبل بیرون بیاورد. اوج این ارتباط عمیق انسان و حیوان را می توان در فیلم دیگری با نام «با گرگ ها می رقصد» با بازی و کارگردانی «کوین کاستنر» به وضوح مشاهده کرد.

«هاچیکو...» یک درام خانوادگی ست که محور اصلی داستان اش به دوستی صمیمی و عمیق یک انسان و یک حیوان می پردازد. فیلم در قالبی ساده و به دور از هر هیاهوی رایج دیگر فیلم هایی هالیوودی سراغ موضوعی جالب، عجیب و انسانی و تفکربرانگیز رفته که می شود از آن درس آموخت. داستان فیلم ابتدا از نگاه یک دانش آموز «رانی» آغاز می شود ؛ یک سگ «هاچیکو» از شهری در کشور ژاپن به شهری در آمریکا فرستاده می شود، اما در بدو ورودش به شهر، در یک ایستگاه قطار گم می شود، سپس بعد از مدتی کوتاه سر راه مردی «پارکر» با بازی «ریچارد گیر» قرار می گیرد ، «پارکر» از سگ خوشش می آید و او را بر خلاف عقیده همسرش «کتی» به خانه می برد.ابتدا قرار این است که تا وقتی که صاحب «هاچیکو» پیدا می شود از او نگهداری کنند، اما در همین مدت «پارکر» با «هاچیکو» خو می گیرد و دوستی صمیمانه ای بین آنها برقرار می شود. «پارکر» اهل موسیقی و استاد دانشگاه است و موسیقی تدریس می کند؛ با همسرش «کتی» و دخترش «اندی» که در شرف ازدواج است زندگی خوب و آرامی دارد؛ اما اینگونه به نظر می رسد که با وجود این زندگی آرام، او به دوستی با «هاچیکو» نیاز دارد، گویی که با آمدن «هاچیکو» خلعی در زنده گی «پارکر» پر شده است. فیلم تا حدود زیادی به رابطه بین «پارکر» و «هاچیکو» می پردازد و کمتر شاهد حضور دیگر اعضای خانواده اش هستیم؛ البته شاید این خواسته خود «پارکر» است و علت اش دوستی و علاقه ای است که به «هاچیکو» پیدا می کند. ده سال می گذرد، «هاچیکو» حالا دیگر هر جایی که صاحب اش برود خواسته یا ناخواسته دنبال اش به راه می افتد. جالب اینجاست که هر روز هنگامی که «پارکر» به دانشگاه می رود، «هاچیکو» بیرون از دانشگاه در میدانی کوچک به انتظارش می نشیند... همه چیز در فیلم به خوبی پیش می رود و آنچنان اتفاق خاصی در فیلم نمی افتد و شاید تنها اتفاق مهم ی که رخ می دهد، مرگ ناگهانی «پارکر» است! او در یکی از روزهایی که در دانشگاه مشغول تدریس است ، دچار حمله سکته مغزی می شود و می میرد. آن روز «هاچیکو» در بیرون از دانشگاه، طبق معمول در وسط آن میدان کوچک در انتظار آمدن دوست اش است، اما غافل از اینکه دیگر هیچ وقت او را نمی بیند؛ پس از این، ابتدا به نظر می رسد که همه چیز به پایان رسیده است و فقط شاهد ماجرایی ساده بوده ایم، اما یک موضوع جالب و عجیب و در نوع خود بی نظیر در این میان وجود دارد که به نظر من فیلم را به یک اثر دوست داشتنی تبدیل کرده است، «هاچیکو» پس از مرگ «پارکر» ، «9» سال تمام به انتظار آمدن دوست اش در همان میدان کوچک روبروی دانشگاه می نشیند! و اینجاست ، به این نکته پی می بریم که چگونه یک "حیوان"می تواند قهرمان یک انسان باشد، این نکته را باز از زبان «رانی» نوه «پارکر» می شنویم ، در صحنه ای که او خطاب به هم کلاسی هایش می گوید: آنها مفهوم وفاداری را به من یاد دادن و اینکه هیچ وقت نباید کسی را که دوست اش داری فراموش کنی؛ به همین دلیل «هاچیکو» برای من همیشه قهرمان می مونه! در پایان فیلم نیز روی تصویر می آید که: «هاچیکو» ی واقعی در سال 1923 در اوداته ی ژاپن به دنیا آمد... «هاچیکو» در ایستگاه شیبویا، 9 سال تمام منتظر صاحب اش ماند. مجسمه ای برنزی در ایستگاه راه آهن شیبویا از «هاچیکو» قرار گرفته است.

«هاچیکو» فیلمی کوچک و ساده، اما تفکربرانگیز و آموزنده ای است، و می توان گفت که فیلم می خواهد وفاداری را به روشی خاص به ما بیاموزد و اینکه اگر فارغ از تفکر و اندیشه آدمی شویم، این خصیصه عشق آموزی را حتی در میان حیوانات نیز می توان به خوبی دید.

منبع: نقد فارسی