Full Metal Jacket

«غلاف تمام فلزی فیلمی است درخشان از استنلی کوبریک درباره جنگ ویتنام و از دو بخش اصلی تشکیل شده است. در قسمت اول فیلم شاهد آموزش سربازان آمریکایی در اردوگاه‌های آموزشی هستیم. جایی که آنها زیر بدترین و سنگین‌ترین فشارهای روحی و جسمی قرار می‌گیرند تا از آنان مردانی قاتل درست شود؛ قاتلانی بی‌هیچ حسی از ترحم. در این قسمت فیلم شاهد سختی‌های تمرین و سختگیری‌های مربی‌های آموزشی هستیم؛ تمرینات و آموزش‌هایی که در روح و روان سربازان تاثیر زیادی دارد. تا آنجا که پایان این قسمت از فیلم بسیار تراژیک بوده و با مشاهده اتفاق نهایی که در این قسمت فیلم در اردوگاه می‌افتد بیننده بشدت تحت تاثیر قرار گرفته و شوک‌زده می‌شود.

قسمت دوم فیلم در خط مقدم می‌گذرد. جایی که حالا سربازان آموزش دیده باید با جنگ واقعی روبه‌رو شوند. جنگی که هرچند برای آن آمادگی پیدا کرده بودند ولی به هر حال چیزی فرای تصورات قبلی آنهاست. در اینجا علاوه بر جنگ واقع در میدان‌های خط مقدم، جنگی درونی هم در وجود سربازان صورت می‌گیرد. جنگی برای انتخاب بین خوب یا بد، جنگی برای فهمیدن مفهوم خوب یا بد.

در این فیلم تردید شرکت در جنگ ویتنام به شکل‌های مختلف تصویر شده است. درصحنه‌ای که در ویتنام حضور دارند، سربازی حضورشان در این کشور را اشتباه می‌دانند و سرباز دیگر در جواب می‌گوید که این هم یک جور تجارت است و ناراحت نباش.

در صحنه‌ای دیگر فیلم غلاف تمام فلزی، وقتی گروه مستند ساز از آنها در حال گزارش گرفتن است، بعضی از سربازها با نا امیدی و یاس درباره حضورشان در ویتنام صحبت می‌کنند و این‌که نباید در اینجا حضور داشته باشند. این در حالی است که در فیلم‌های جدید جنگی به‌گونه‌ای سربازان آمریکایی به تصویر کشیده می‌شوند که با یقین به هدفی متعالی در جنگ حضور دارند و از آمدن خود پشیمان نیستند که هیچ، حتی احساس افتخار و غرور هم می‌کنند. اما وقتی حقیقت حاکم بر سربازان آمریکایی در خبر‌ها جستجو می‌کنیم، چیزی جز این به دست نمی‌آید که سربازان آمریکایی بیشترین مشکلات روحی و روانی را دارند و وقتی از جنگ برمی‌گردند، بسیاری از آنها دچار افسردگی می‌شوند. تجاوز و بی‌اخلاقی‌هایی که روزبه‌روز در ارتش آمریکا بیشتر می‌شود و تبدیل به معضلی شده است، سربازانی که بسیاری از آنها خواهان پایان دادن به جنگ‌ها و بازگشت به خانه خود هستند.»

منبع : وب سایت نقد فارسی