-
کشــــور
-
زبـــــان
-
زمـــــان129 دقیقه
-
رده سـنیApproved
-
ژانــــــر
-
کارگـردان
-
نویـسنده
-
سـتارگـان
Mr. Smith Goes to Washington
فیلم «آقای اسمیت به واشنگتن میرود» یک فیلم غیرمتعارف است که فارغ از ساختار ماندگارش میتوان قواعد ساخت فیلم سیاسی را که در این اثر بازنمود دارد به روشنی دریافت کرد. ابتدا قرار بود گری کوپر در فیلم «آقای اسمیت…» بازی کند. او در اولین فیلم از فیلمهای سهگانه فرانک کاپرا به نام «آقای دیدز به شهر میرود»، بازی کرده بود و طبیعی بود که نقش جفرسون اسمیت نیز در فیلم «آقای اسمیت به واشنگتن میرود» به او واگذار شود. اسمیت سیاستمدار ساده و بیغل و غشی است که به عنوان سناتور برگزیده میشود و با وجود همه موانع و حوادث موفق میشود ماشین فاسد حزب خود را از حرکت بازدارد. نظر نهایی کاپرا این بود که کوپر مناسب بازی در چنین نقشی نیست زیرا باید شور و هیجان زیادی از خود بروز میداد بنابراین کاپرا، جیمز استوارت را انتخاب کرد؛ بازیگر جوانی که سال قبل در فیلم نمیتوانی آن را با خودت ببری
(You Can’t Take It with You) به کارگردانی کاپرا بازی کرده بود. بازی استوارت در نقش اسمیت از چنان شور و احساسی برخوردار است که بیننده بسیار تحتتاثیر قرار میگیرد. اسمیت شباهت زیادی به خود استوارت داشت؛ مردی بلندقد، پرتحرک، پرشور و بااحساس. زمانی که جف از آرامگاه لینکلن دیدن میکند، بیننده کاملا این حس را دارد که استوارت بغض کرده است. در سخنرانیهای پراحساس پایانی فیلم، استوارت چنان عصبی و پریشان میشود که مشابه چنین بازی را سالها بعد در چند فیلم به کارگردانی آلفرد هیچکاک ارائه میدهد. کاپرا تارهای صوتی او را با لایهای از جیوه پوشانده بود تا صدایی خشن و گرفته تولید کند. لکنت زبان و حرکات ویژه استوارت پس از آقای اسمیت معروف شد و این فیلم را باید گام نخست جیمز استوارت در مسیر شهرت دانست.
منبع: روزنامه وطن امروز