1917

درامِ جنگی «1917»  نه تنها تکنیک ساختِ پلان‌سکانس‌محورش را توجیه نمی‌کند، بلکه آن به مانعی  تبدیل می‌شود که فیلم را از رسیدن به اهدافش متوقف می‌کند.

 در طولِ تماشای «1917»  یادم افتاد که چقدر دلم برای بازی کردنِ «کال آو دیوتی»‌ها و «مدال‌  افتخار»های قدیمی تنگ شده است. این شاید به‌طور همزمان بهترین و بدترین  چیزی است که می‌توان درباره‌ی این فیلم گفت. چرا که در سالی که اقتباس‌های  ویدیوگیمی آشکاری مثل «جومانجی: مرحله‌ی بعد»، «پوکمون: کاراگاه پیکاچو» و  «سونیکِ خارپشت» را داشتیم، «1917» نه به خاطر محتوا یا منبعِ اقتباسش،  بلکه به خاطر تکنیکِ ساختش، به‌راحتی لقبِ ویدیوگیمی‌ترین فیلمِ سال را  تصاحب می‌کند. در فضای فیلمسازی جدیدِ هالیوود که فیلم‌هایی که شاملِ  ابرقهرمانان یا کریستوفر نولان نباشند، در گیشه نادیده گرفته می‌شوند،  «1917» از تکنیکِ بحث‌برانگیز و پُرسروصدایی بهره می‌برد که فیلمِ  اولداسکولی درباره‌ی جنگ جهانی اول را به یکی از موفق‌ترین فیلم‌های سال از  لحاظ تجاری تبدیل کرد و آن را فراتر از محافلِ تخصصی سینما، به یکی از  رایج‌ترین موضوعاتِ گفتگوی سینمایی عموم سینمادوستان تبدیل کرد. سم مندز در  جایگاهِ کارگردان که قبلا سابقه‌ی ساختِ فیلمِ جنگی با «جارهد» و اجرای  تکنیکِ پلان‌سکانس با سکانسِ افتتاحیه‌ی 4 دقیقه‌ای «اسپکتر» را دارد،  تصمیم گرفته بود «1917» را در حرکتی «بردمن»‌گونه به‌صورتِ وان‌تیک بسازد.  یا حداقل با تدوینِ مخفیانه‌ و ظریفش، این توهم را به بیننده القا کند که  در حالِ تماشای برداشتی یکسره بدون کات است. یا حداقل فیلمی که فقط شامل یک  کاتِ آشکار در اواسطش که شخصیتِ اصلی‌اش بیهوش می‌شود است. تکنیکِ  پلان‌سکانس، تکنیکِ نوآورانه‌ای نیست. از «طناب» ساخته‌ی آلفرد هیچکاک تا  «کشتی روسی» ساخته‌ی الکساندر سوکوروف؛ از سکانسِ افتتاحیه‌ی «نشانی از شر»  ساخته‌ی اُرسون ولز تا سکانسِ کلاب شبانه در «رفقای خوبِ» مارتین  اسکورسیزی. این تکنیک، تکنیکِ غیرمتداولی هم نیست؛ هر سال سینما و مخصوصا  تلویزیون میزبانِ سکانس‌هایی از این دست هستند؛ از سکانسِ مشهورِ اپیزودِ  چهارمِ فصل اولِ «کاراگاه حقیقی» تا سکانس مبارزه در راهرو از «اُلدبوی»؛  از اپیزودِ پلان‌سکانس‌محورِ فصل سوم «مستر رُبات» تا اپیزودِ مشابه‌ای در  «تسخیرشدگی‌ خانه‌ی هیل»؛ از برداشت‌های بلندِ درامِ هولوکاستی «پسر شاول»  تا تقریبا کلِ کارنامه‌ی آلفونسو کوآرون که خودش یک فهرستِ جداگانه  می‌طلبد.

منبع : وب سایت زومجی